Op 30 april 2019 begon onze overlandreis. Mijn vriend en ik reisden per bus, trein, boot en taxi van Nederland naar Indonesië. Geen vliegtuig, geen eigen auto. Alles met openbaar vervoer. Tijdens de reis hield ik op mijn blog een dagboek bij. Per land vertelde ik over onze ervaringen, verassingen en spannende momenten. Dit verslag gaat over overland reizen door Zwarte Zee en Georgië.
niet overland maar overzee reizen: vrachtschip
Update 5 alweer en het is er eentje vol hoogtepunten! Vanuit Bulgarije reisden we overzee naar Georgië. Drie dagen brachten we door op een vrachtschip en verkeerden we in het bonte gezelschap van vrachtenwagenchauffeurs en een paar gekke toeristen die per motor, fiets of per OV (wij!) de wereld overgingen. Het was een bijzondere ervaring. Vervolgens brachten we 2,5 week door in het mooie Georgië. Mijn verwachtingen waren hooggespannen; ik heb louter positieve verhalen gehoord over dit land. Wat blijkt: het is allemaal waar! Georgië is fantastisch. In deze overland reizen update praat ik je bij.
Op een vroege zaterdagochtend rijden we met de taxi de haven in. We lopen richting een overwoekerd flatgebouw. Volgens het havenpersoneel: het ticketkantoor. En inderdaad: de hele toren is leeg, op een klein kamertje op de tweede verdieping na. Vijf man regelen hier de tickets voor de ferry van Bulgarije naar Georgië. Eén van de mannetjes spot ons paspoort en begint vrolijk in het Nederlands tegen ons aan te kletsen. Hij blijkt in Katwijk te hebben gewoond. Hoe toevallig!
Inchecken bij onze kajuit
De tickets zijn gekocht en we lopen langs het douanekantoor. We laten onze paspoorten zien en krijgen de vraag: ‘Do you want me to stamp it? It is not necessary, but I can do it for you.’ Aangezien we onze bladzijden hard nodig hebben, zeggen we dat we geen stempel willen en lopen lachend verder. Via de laadklep gaan we het schip binnen en worden we naar het check-in kantoortje gewezen. We leveren onze paspoorten in en worden naar onze 2-persoonskajuit gebracht. Meer luxe dan we hadden verwacht. We hebben een eigen kamer en de badkamer en toilet delen we met een Zwitsers fietstel. Een prima deal!
Hoe is het leven op een vrachtschip?
Kortgezegd: het was simpel. De dagen waren gevuld met drie keer per dag eten op gezette tijden, over het dek lopen, dolfijnen zoeken en Netflix kijken (downloads). Er was geen internet, dus er waren ook weinig prikkels van buitenaf. Ik vond de bootreis daarom ontspannend en heb verrassend goed geslapen. De golven wiegen je in slaap.
Internationaal gezelschap
Op de boot waren zo’n 14 andere toeristen aanwezig. Opvallend veel Duitsers en Zwitsers en het merendeel op de fiets. Leeftijden liepen uiteen. De jongste was 18, de oudste was 65. De rest van de passagiers bestond uit vrachtwagenchauffeurs. Zij brachten hun tijd rokend op het dek door, dronken graag een glaasje sterke drank (ook al was alcohol meebrengen verboden) en hingen bij het zwembad rond (ja, er was een mini-zwembad). Onze Zwitserse buren besloten één avond mee te drinken. De volgende dag lagen ze met een flinke kater op bed en zijn ze de hele dag hun kajuit niet uit geweest. Ai!
Hallo Georgië!
Op dag 3 was land in zicht: Georgië. Zo dichtbij en toch zo ver weg. Het duurde zeker nog 6 uur voordat we van de boot mochten. Binnenslepen van de boot en de paspoortcontroles (2x) namen veel tijd in beslag. In de middag mochten we eindelijk voet zetten op Georgische bodem. Hoera!
Georgië, het land van wijn en kaas
We hadden bedacht ons verblijf in Georgië te starten met een strandvakantie in Batumi. Maar helaas zat het weer niet mee. Het regende vaak en niet zo’n beetje ook. In de spaarzame droge momenten hebben we Batumi verkend. Een stad met opvallende moderne architectuur, een brede strandboulevard en een leuk centrum. Doordat we veel Russisch om ons heen hoorden, voelde het niet aan als een Georgische stad. Batumi moet het hebben van de Russische toeristen, maar die stroom zal vast teruglopen nu Rusland een vliegverbod heeft ingesteld voor Georgië.
Eerste keer liften tijdens het overland reizen
Vanuit Batumi reisden we liftend naar Kutaisi. We hadden gehoord dat liften in Georgië makkelijk is en we wilden het zelf wel eens proberen. Dus maakten we een bordje (met Engels en Georgisch schrift erop) en staken onze duimen op langs de grote weg in Batumi. En inderdaad, binnen 15 minuten stopten een auto en zaten we op de achterbank bij een Georgisch stel. Onderweg werden we zelfs getrakteerd op een ijsje! Drie ritten later kwamen we aan in Kutaisi. Een succesvolle eerste liftervaring tijdens het overland reizen!
marshrutka = de scheurbus van Georgië
Kutaisi is niet zo’n bijzondere stad, maar biedt een goede uitvalbasis voor dagtrips. We bezochten de oude Sovjetkabelbaan van Chiatura, een klooster op een rots (Katski Pillar) en gingen op urbexjacht in een stad vol verlaten sanatoria. We kwamen op al deze plekken per marshrutka, een minibus die functioneert als stadsbus. De chauffeurs rijden als idioten. Ontzettend hard, altijd aan het inhalen en ondertussen bellen met het thuisfront. Steekt iemand langs de weg zijn of haar hand op, dan gaat het busje keihard op de rem. Extra passagier = extra geld. Eén keer kon de chauffeur niet op tijd remmen en zette hij het busje in de achteruit op de snelweg. Inhalen kan altijd en overal. We hebben zelfs meegemaakt dat de chauffeur ging inhalen en een koe opdook uit het niets. Iets wat niet vreemd is in Georgië, want er lopen standaard koeien naast of op de weg.
Georgische gastvrijheid is ongekend
Na Kutaisi reisden we naar de stad met de onuitspreekbare naam: Akhaltsikhe. We verbleven hier bij de leukste Georgische familie ooit: het guesthouse van Nato. Nato en haar zus Natia verhuren twee kamers in hun huis aan toeristen. Ze zorgden ervoor dat we aan niets te kort kwamen en waren altijd in voor een praatje. Het Engels was matig, maar dat hield hen niet tegen. ’s Avonds stond er een liter rode wijn klaar op tafel en werd om de paar minuten opnieuw getoost. Op ons, op de gezondheid, op Georgië en zo verder. Akhaltsikhe zelf was al leuk, maar dit guesthouse maakte het nog net iets leuker.
Tbilisi is leuk!
Vanuit Akhaltsikhe probeerden we te liften naar hoofdstad Tbilisi, maar helaas kwamen we niet ver. Na één rit in een auto, die niet zou misstaan in The Fast & Furious film, kwamen we niet verder. Dus ging de reis verder per marshrutka naar Tbilisi. De Georgische hoofdstad stelde niet teleur. Wat een toffe stad! Maar ook een stad vol heuvels en met meer dan 30 graden op de thermometer was dat niet altijd leuk. Je merkt dat Tbilisi meer toeristen krijgt dan de rest van het land. In het oude centrum werden we vaak benaderd voor boottochtjes of andere tours. Tbilisi smaakte zeker naar meer, we komen graag nog een keer terug.
Voor het eerst hiken tijdens de overlandreis
Onze laatste stop in Georgië was Kazbegi. Een dorpje hoog in de bergen tegen de Russische grens aan. We gingen van 30+ terug naar een frisse 17 graden. Dat was even wennen! Toeristen gaan naar Kazbegi voor één ding: de hike naar de Gregeti Trinity kerk. Ik vond de kerk zelf niet zo bijzonder, maar de wandeling omhoog was prachtig. Een mooie afsluiter van het overland reizen door Georgië!
Ik schrijf dit verslag vanuit Armenië waar we ons aan het voorbereiden zijn op Iran. Het buskaartje naar Teheran is geregeld (een monsterrit van 24 uur) en het contact met hotels is gelegd. Op naar Iran, een heel bijzonder land tijdens deze overlandreis.
